Kalbinin Sustuğu Yerde Dua Başlar

Bazı geceler vardır, kelimeler boğazda düğümlenir. Dış dünya sessizliğe gömülür ama insanın içi haykırır. Kimseler duymaz. İşte tam orada, insanın kalbine en yakın olan başlar konuşmaya. Dua...

Dua, sadece sözcüklerden ibaret değildir. Bazen bir iç çekiştir, bazen gözyaşının tenle buluştuğu andır. Allah’a yönelen bir kalbin dili, dilsiz de olsa duyulur. Çünkü O, kalpten geçeni bilir.

Birçok kişi içinden “Nasıl dua edeyim?” diye geçirir. Kelimeleri seçemediğinde ya da konuşacak hâli kalmadığında, sadece niyet yeterlidir. Ama yine de bir dua dilersen, işte yüreğini taşıyacak birkaç cümle:

“Allah’ım… Bilmiyorum neyin hayırlı olduğunu. Bildiklerime değil, senin bildiklerine razı olayım. Kalbime beni taşıyacak sabrı, ruhuma seni aratmayacak bir huzuru ver.”

Sabah ezanına yakın bir vakitte, yastığa düşen başın yalnız olmadığını hatırla. Sen konuşamasan da seni duyan bir Kudret hep seninledir.

“Ey kalpleri evirip çeviren Allah’ım, kalbimi kendine çevir.”

Bu, peygamberlerin dualarından biridir. Çünkü en çok onların kalbi sınanmıştır. Her şeyin yolunda gittiği zamanlarda değil, bütün kapılar kapandığında edilen dualar yükselir.

Eğer şu anda bir çıkmazdaysan, umut yoksa, çaresizlik varsa… Bu satırlar senin için yazıldı. Kalbin sessizliği, Allah’ın kapısına en yakın andır.

“Ya Rab, geceye sığdırdığım hüznü, sabaha hayra döndür. Beni duyan kimse olmadıysa da, ben seni duydum. Bana razı olacağın bir yol ver.”

Unutma, duada şekil değil, yön önemlidir. Yönün Allah’a dönükse, suskunluk bile bir yakarıştır.

Günlük hayatta da dua etmek mümkündür. Bazen yürürken içinden geçirirsin, bazen bir ezgiyi dinlerken gözlerin dolar. Her biri bir duadır. Ve her dua bir iz bırakır gökyüzünde.

“Allah’ım, beni senden başkasına muhtaç etme. Kalbimi seni unutacak kadar dünyaya, seni unutturacak kadar acıya teslim etme.”

Bu yazıyı buraya kadar okuduysan, kalbin hâlâ arıyor demektir. Ara. Aramak, en kadim ibadettir. Çünkü arayan kalplerin kapısı çalınır.