Kalbin Bahçesinde Tevekkülün Çiçekleri.

Kalbin Bahçesinde Tevekkülün Çiçekleri.

Kalbin Bahçesinde Tevekkülün Çiçekleri.

“Ey gönül,

İçinde açmamış nice çiçek taşıyorsun.

Ve bazen, sen onları unutuyorsun;

ama Rabbin unutmaz...”

Kalp, bir bahçedir. Her insan, o bahçeye kendi elleriyle tohum eker.

Kimi bir dua bırakır toprağa, kimi bir gözyaşı.

Kimi sabır eker, kimi şikâyet.

Ama hepsi, zamanla çiçeğe durur.

Ve her çiçek, sahibine sadıktır.

Toprağı neyle suladıysan, gönlün onu verir sana…

Tevekkül ise, bu bahçede açan en zarif çiçektir.

Kokusu sessizdir. Rengi vakur.

Görünmeyen bir el gibi dokunur kalbine; seni telâştan, aceleden, kendinden alır.

Çünkü tevekkül, Rabbine geri dönüşün adıdır.

Teslimiyet değil yalnızca, rıza ile teslim oluş…

Kendi iradeni bırakıp O’nun dilediğine razı oluş…

*

“Tevekkül, susarak dua etmektir.

Korkunun gölgesinde dahi, Allah’a güvenmektir.

Kalpte açan, görünmeyen bir çiçektir o…”

Bir sabahın en derin vaktinde, yeryüzü henüz uyanmamışken, kalbinin bahçesinde ince bir rüzgâr esmeye başlar. Herkes uykudadır belki, ama senin içinde bir şey ayaktadır. Adını koyamadığın bir hâl dolaşır damarlarında. Bir boşluk değil bu, bir çağrıdır.

İçinden yükselen o ses fısıldar:

“Her şeyden vazgeç, yalnızca O’na yönel…”

İşte tevekkülün ilk çiçeği, burada filizlenir.

Zihin susar, kalp konuşur.

Sözler değil, yönelişler belirler insanı.

Ve bazen bir sabah sessizliğinde başlar o en büyük dua...

Tevekkül, sadece beklemek değildir.

Tevekkül; çalışmak, çabalamak, mücadele etmek ve sonra sonucu Rabb’ine bırakmaktır.

Toprağa tohum atarsın ama yağmuru sen yağdıramazsın.

Sen ekersin; ama bitirip büyüten, O’dur.

İbrahim Hakkı Hazretleri ne güzel demişti:

“Mevlâ görelim neyler, neylerse güzel eyler.”

Sen elinden geleni yaparsın, ama gönlünü O’na bırakırsın.

Kalbindeki sabır, tevekkülün suyudur.

O suyla sulanan tohumlar yeşerir.

Ama önce toprağa güvenmelisin.

Ve kalbin toprağını temizlemelisin; şüpheden, aceleden, öfkeden...

Tevekkül çiçek açtığında, ses çıkarmaz.

Çünkü o çiçek, gürültüsüz büyür.

Kimi çiçekler bağırır: “Bak ne güzelim!”

Ama tevekkülün çiçeği mahcûbdur.

O, yalnızca Rabb’ine dönüktür.

Şems der ki:

“Sen yürümeye başla, yol sana görünür.”

İnsan bazen ne yapacağını bilemez. Yol karanlıktır. Kalp yorgundur.

Ama tevekkül, karanlığın içinde bile yürümeye devam etmektir.

Çünkü bilirsin ki:

Yol sana değil, sen yola aitsin.

Her bahçede diken olur.

Tevekkül, sadece güle bakmak değil, dikeni kabullenmektir.

“Bu neden oldu?” demek yerine,

“Bunda da hayır vardır.” diyebilmektir.

Çünkü diken, sabrın öğretmenidir.

Diken, güle ulaşmak için konulmuş sınavdır.

Kalbin dikenle kanarsa, tevekkül oradan başlar.

Rabbimiz, Yusuf’u zindana koydu.

Ama orada onun rüyalarını yeşertti.

Zindan, onun için bir toprak oldu.

Ve o toprakta sabırla büyüdü Yusuf’un duası…

Bir gün gelir…

Ansızın bir rahmet iner kalbine.

Beklemediğin bir zamanda, beklediğinden daha güzeli gelir.

İşte orası, tevekkülün meyve verdiği andır.

Sen unutmuşsundur belki, ama O unutmamıştır.

Duaların boşluğa değil, Kudret Sahibi’ne gittiğini anlarsın.

Ve ağlarsın. Ama bu sefer sevinçten.

Çünkü sabrın çiçek, tevekkülün meyve verdiği andır bu.

“Allah’a güvenen, asla kaybetmez.”

Bu sadece bir söz değildir.

Bu, kalbine çizilmiş bir hakikattir.

Ve o gün, içinden şöyle geçirirsin:

“Ben hiçbir şey yapmadım, ama O her şeyi yaptı…”

Artık gönlünde bir mescid inşa edilmiştir.

Orada ne taş vardır, ne duvar.

Sadece kalpten akan bir secde…

Ve secde; tevekkülün en güzel şeklidir.

Sözsüz bir dua olur bazen.

Sadece bir bakış, sadece bir susuş…

Ama Allah o susuşta ne sırlar gizlemiştir.

Bir secdeyle değişen ömürler,

Bir niyazla açılan gök kapıları…

Sonra dönüp arkana bakarsın.

O sandığın zorluklar, seni büyütmüş.

O sandığın kayıplar, aslında seni yıkmamış, inşa etmiş.

Ve anlarsın:

Asıl yalnızlık, tevekkülsüzlükmüş.

Çünkü Allah’a güvenen, asla terk edilmez.

Abdülkâdir Geylânî Hazretleri ne derdi:

“Yalnızlıktan korkma; Allah varsa kalabalıksın.”

İşte tevekkül, bu söze iman etmektir.

Görmesen de bilmek…

Bilmesen de güvenmek…

Ve güvenerek sevmek…

Bahçenin en sessiz, en mahrem köşesinde açan çiçek…

İşte tevekkül odur.

İnsanlar bilmez. Kimse görmez.

Ama Allah bilir.

Ve bazen sadece o bilir diye, sevinirsin.

Kalbin çiçekle dolmuştur artık.

Ve o çiçeklerin kokusu, seni değiştirir.

Sabırsız bir nefesten, huzurlu bir kalbe geçişin adıdır bu.

Gözyaşların bile rızaya dönüşür.

Ve kendine fısıldarsın:

“Ben değilim yapan. O yaptı, ben seyrederim…”

Her dua, kalpten çıkan bir nur gibidir.

Fakat nura sahip olan her şeyin, bu dünyada bir gölgesi vardır.

İşte tevekkül, o gölgeyle birlikte yürüyebilmektir.

Çünkü bazen dua ettikten sonra, karanlık daha da koyulaşır.

Sebep, göğün seni denemesidir.

Sen o anda, duanın meyvesini değil, gölgesini görürsün.

Ve o gölge seni korkutmasın…

Çünkü gölge, ışığın geldiğinin işaretidir.

Hakîm et-Tirmizî der ki:

“Allah kuluna cevap vermezse, bu bazen rahmetinin gecikmiş şeklidir.”

Bazı dualar hemen kabul olur.

Bazıları ise içini olgunlaştırmak için bekletilir.

Tevekkül, o bekleyişte sabit durmaktır.

Bir hurma ağacı gibi...

Kökleri toprağın derinliklerinde, gövdesi semaya uzanmış…

İnsan dua eder, ama bazen duasına önce kendi engel olur.

Çünkü dil ister, fakat kalp korkar.

Tevekkül, o korkuyu kalpten söküp atmaktır.

Kendi iradene tevekkül etmemek, Allah’ın iradesine sığınmaktır.

Bu kolay değildir.

İnsan bırakmayı bilmez.

Kontrol etmeyi, tutmayı, yönlendirmeyi arzular.

Ama tevekkül, bırakmaktır.

Ve bırakmak, bilge işidir.

İbn Atâullah el-İskenderî şöyle der:

“Tevekkül edenin kalbi, Allah’ın hükmüne teslimdir.

O hükmün arkasında ne olduğunu sormaz.”

İşte bu, hakiki güvenin adıdır.

Sadece duada değil, hayatta da “amin” diyebilmektir.

Başa gelen her hâle, bir dua gibi yaklaşabilmektir…

Tevekkül, sadece görünür rızka değil, görünmeyen ihsana da güvenmektir.

Bazı nimetler gelir ve fark edilmez.

Gözle görünmeyen, ama ruhu besleyen hediyelerdir bunlar.

Mesela içini bir sabah saran huzur...

Sebepsiz bir rahatlık hissi…

İçten içe yükselen, ama kelimelere dökülmeyen bir mutluluk…

İşte bunlar, tevekkülün hediyeleridir.

Görünmez çiçeklerdir.

Kimi zaman kokusuyla, kimi zaman sessizliğiyle hissedilir.

Tevekkül ettiğinde, Allah sana sadece sonucu vermez;

sürecin içini de rahmetle örter.

Ve bunu yaparken ses çıkarmaz.

Çünkü Rabbin merhameti, çoğu zaman sessiz akar.

Bazı dualar hiç dile gelmez.

Bir bakış, bir iç çekiş, bir suskunluk...

Kalpten dökülen ama dile düşmeyen niyazlardır bunlar.

İşte tevekkül, o dilsiz duaların arkasında durmaktır.

Bir şey istemesen de, her şeyin zaten O’na ait olduğunu bilmektir.

Sufiler buna “sükûtla dua” der.

Hiçbir şey söylemeden, sadece kalbi açık tutmak.

Bir kandil gibi yanmak.

Alev değil; ışık olmak.

Ve ışığını, yalnız O’nun görmesiyle yetinmek.

Tevekkül, başkalarının seni anlamasını değil,

Allah’ın seni bilmesini yeterli görmektir.

Bu da ruhun en yüksek tevhid hâlidir.

*

Ey kalbinin bahçesini susarak koruyan dost…

Biliyorum, bazen her şey üzerine kapanıyor gibi…

Kapılar, insanlar, yollar, hatta umutların...

Ama bir tek kapı hep açık kalıyor:

Rabbinin merhamet kapısı.

Ve işte tevekkül, o kapının eşiğinde beklemektir.

Eli boş, ama yüreği dolu beklemek…

Kendi çaresizliğini itiraf ederken,

O’nun kudretinde huzur bulmak…

Bugün her ne yaşıyorsan…

Belki kayıplar, belki gecikmeler, belki gözyaşları…

Bil ki O duyuyor.

Senin sustuğun yerde O konuşuyor.

Senin düştüğün yerde O tutuyor.

Sadece...

Biraz daha sabret.

Biraz daha sus.

Ve biraz daha güven.

Çünkü tevekkül, sonuç değil; yolun ta kendisidir.

Ve o yolda yürüyenler yalnız değildir.

Unutma…

Rabbine güvenen bir yürek, asla yetim kalmaz.

Ve tevekkül eden bir kalp, daima bahar kokar.

Allah kalbinde açan her çiçeği,

Kendi rahmetiyle sulasın…

🌿

Dergâh Bahçesi’nde görüşmek üzere…

Esselâmü aleyküm ve rahmetullah.