Kalbine Doğru Akan Nehir

Sonsuzluğun Akışında Ruhunun Huzuruna Adanmış Bir Yolculuk

Ey ruhunun derinliğinde bir çağrıyı işiten yolcu…

Bu yazı sana değil, içindeki "O’nu arayan" sese yazıldı.

Çünkü bazen yazılan her kelime, susan bir gönlün fısıltısıdır.

Ve bazen en uzun yollar, bir tek sessizlikte kat edilir.

İşte bu da öyle bir yolculuk: Sonsuzluğa doğru, ama sükûnetle…

Dışa değil, içe doğru…

Kalabalığa değil, yalnızlığa…

Çünkü insan yalnız kalınca,

Hak ile baş başa kalır.

İçine Doğru Akan Nehir

Her insan içinde bir nehir taşır.

Bu nehir dışarıdan görünmez; haritalarda adı yoktur.

Ama sen sustuğunda o nehir kıpırdar…

Bir damla gözyaşında coşar, bir nefeste kabarır.

O nehir, seni yaratıldığına taşır.

Bu dünyaya ait olmayan, seni içine çağıran bir akıştır bu.

Mevlânâ şöyle der:"

İçine dön! Çünkü dıştaki yol, seni uzağa götürür; içteki yol ise O’na..."

İşte bu yazı, o iç yolculuğun haritası değil; yalnızca yönü.

Harita sende gizli…

Çünkü her ruhun coğrafyası farklı, her kalbin kıblesi başka.

Nefsin Gürültüsünden Sükûtun İklimine

İnsan, en çok kendinden kaçar.Nefis, sürekli konuşur:

“Ben, benim, bana…

”Ama kalp konuştuğunda başka bir ses gelir:

“Sen, O, hep O…

”O yüzden nefsin diliyle gürültü artar; kalbin diliyle huzur gelir.

Ey nefsin gölgesinde terleyen dost…

Bil ki susmak, sadece kelimeleri susturmak değildir.

Gerçek sükût, nefsin sesini kısmaktır.

İşte o zaman ruh konuşur.

Ve ruh konuştuğunda, âlem susar…

Şems-i Tebrîzî der ki:"

Sessizlik, Allah’ın en saf lisanıdır. Duyanlar ona kulak kesilir; duyamayanlar sadece kelimeler arar."

Kalbin Kâbesi ve Yolculuk Kıyısı

Her ruhun bir Kâbe’si vardır.

Ama bu Kâbe, taşlardan değil; duadan, gözyaşından ve tevekkülden yapılmıştır.

Kalp, o Kâbe’nin etrafında tavaf eder.

Her dönüşünde bir nefsi bırakır, bir teslimiyeti kuşanır.

O yüzden Mevlânâ şöyle der:

"Dön! Ama dönerek ilerle. Tıpkı semâ gibi… Her dönüş, bir kabuk daha kırar içinde."

Sen de dön, ey arayan…

Ama dünya için değil, kendine dön.

Öyle bir dön ki; sende benlik yok olsun, O var olsun.

Çünkü Hakikat, ancak "ben" susunca "Sen" olur.

Zamanın Ötesinde Bir Durak: Huzur

Ey zamanla yarışan insan…

Ne olur biraz dur.

Durmak, kaybetmek değildir;

Durmak, kendini beklemektir.

Çünkü sen bir yere gidiyorsun, ama ruhun orada değilse, vardığın yer bir boşluktan ibarettir.

Hakiki huzur, dış seslerin sustuğu; içte Rahmân’ın isminin yankılandığı yerdedir.

İbn Atâullah der ki:

Kalbin karanlıkla doluysa, Allah’ın nuru oraya inmez. Temizle ki huzur yer bulsun."

Sükûnet, sabırla yoğrulmuş bir haldir.

Huzur, sahip olmak değil; bırakabilmektir.

Zenginlik, yük taşımakta değil; yüklerden kurtulmakta gizlidir.

Ruhun Gülü ve Sonsuzluğun Kokusu

Bir gül düşün…

Toprağın altında yıllarca beklemiş.

Ne bir ses, ne bir renk vermiş.

Ama vakti gelince, öyle bir açmış ki…

Tüm âlem susmuş, o suskunluğun kokusu dağlara sinmiş.

Sen de öylesin, ey insan…

Sabırla bekleyen bir ruhsun.

Kırılmaların, yalnızlıkların, sessiz çığlıkların…

Bunlar tohumun çatlaması için gerekliydi.

Her gözyaşın bir duaydı.

Her sabrın, bir niyaz.

Ve şimdi vakti geldi: Açıl…Ama dışa değil; O’na…

Çünkü gül, kokusuyla konuşur.

Ve gerçek dua, kokusuz bir gül gibi içten gelir.

Teslimiyet: Sonsuzlukla El Ele

Yol uzun değil; yolculuk uzun.

Çünkü içimizde hâlâ direnç var.

Teslimiyet, sadece el açmak değil;

Kendini ilâhî akışa bırakmak, “Ben bilmem” diyebilmektir.

Hz. Gazzâlî der ki:

"Tevekkül, sadece sabır değil; rızadır. Sabır bekler, rıza razı olur."

Sen razı ol ki, olan da senden razı olsun.

Bazen kapılar kapanır.

Dualar cevapsız görünür.

Ama bil ki kapı değil; sen değişmelisin.

Allah bazı şeyleri vermeyerek verir.

Vermeyerek arındırır, göstermeyerek yönlendirir.

Sonsuzlukla Buluşma Anı

Bir gün gelecek…

Rüzgâr susacak, dünya sessizleşecek.

Kalbindeki bütün “ben”ler ölecek…

Ve bir tek “O” kalacak.

İşte o gün, sen gerçekten var olacaksın.

Çünkü insan, ancak O’nda kaybolunca kendini bulur.

O’na ulaşanlar, kendinden geçmişlerdir.

Ey dost,

Bu yazıyı okudun ama bu bir yazı değil;

Bu bir çağrıdır.

Sonsuzluğun kıyısında bekleyen bir huzur…

Ve senin ruhun, o huzura adanmış bir nehir gibi akmakta…

Kalbine İn, Orada O Var

Ey gönlü yorgun, kalbi arayan dost…

Sakın aramaktan vazgeçme.

Çünkü arayış, bir duadır.

Ve her dua, cevabını kendi içinde taşır.

Bu dünya geçer…

Zaman geçer…

Ama ruhunun derinliğine attığın her adım, kalır.

Çünkü O, “Ben size şah damarınızdan daha yakınım.” demedi mi?

O zaman eğil…

İçine bak.Kalbine in.

Orada O’nu göreceksin.

Sessiz, kokusuz ama her şeyden daha gerçek bir halde...

Ve o an anlayacaksın:

Bu yolculuk, hep içindeydi.

Sonsuzluk da…

Huzur da… O da…

@sesliterapi