Sükûtun Gölgesinde Açan Güller

Ey kalbiyle arayan,

Bu satırlar bir dergâhın kapısı gibi açılsın sana…

Söz değil, sükût konuşur burada; çünkü hakikat susarak iner kalbe.

Her cümle, nefsin gölgesinde yitmiş bir ışığı çağırır.

Gül kokusu gibi ince, dua gibi derin bir yürüyüştür bu.

Kalbine düşen her mana, belki de aradığın cevaptır.

Şimdi yavaşla… ve içten içe duy: Allah her adımda seninle.

Sükûtun Gölgesinde Açan Güller

Bazı sözler vardır ki kalbe inmez, çünkü kalp henüz susmamıştır. Oysa hakikat, daima sessizliğe iner. Ne çok konuştu insanoğlu… Ne çok gürültü yaptı iç âleminde…

Ve ne çok unuttu: Allah, en çok sükûtla konuşur.

Ey gönül ehli, ey yolcu…

Bir anlığına bırak dış dünyanın karmaşasını.

Dışarıda akan zamanın ellerinden tutma; içeriye, kendi zamanına dön.

Zira dıştaki her kalabalık, içindeki inceliği örter. Ve ruh, ancak yalnızlıkta ve sessizlikte çiçek açar.

Tıpkı gül gibi…

Toprağın bağrına çekilip sabırla bekler.

Ne güneşi zorlar, ne yağmura sitem eder.

Vakti gelince açar; kimseye haber vermez, kimseyi rahatsız etmez.

Kokusu bile sessizdir.

Ama bir kalbe değerse, o kalbi secdeye çağırır.

İşte dergâhın bahçesi de böyledir.

Dışarıdan bakıldığında sıradan bir bahçe gibi görünür belki.

Fakat orada atılan her adım, içte bir perdeyi aralar.

Orada esen her rüzgâr, nefsin perdelerini savurur.

Orada açan her çiçek, ruhun derinliklerinden gelen bir “amin” gibidir.

Kalpten Kalbe Bir Yürüyüş

Bir derviş yürür o bahçede…

Elinde tespih, dilinde zikir yok belki…

Ama gönlünde bir yangın var.

İçine düşen bir aşk kıvılcımıyla yola çıkmış.

Mevla’yı bulmak değil niyeti; O’na kaybolmak…

Çünkü âşık, bulunca susar. Ad koymaz, şekil vermez; sadece yanar.

Ve bu yanış, nefsin kabuğunu çatlatır, kalpte bir gül açar.

Mevlânâ der ki:

"Aşkla yürü! Bil ki yol seni değil, sen yolu ararsın."

Ey gönül, işte bu yüzden yürü…

Bir gülün ardına düşer gibi, bir duanın içinde yol alır gibi…

Her adımını bir secde bil.

Çünkü hakikate giden yollar, ayaklarla değil, kalple yürünür.

Şems-i Tebrîzî de bir gün der ki:

“Ey arayan! Kendini gönül bahçene çek.

Dünya sesleri, ruhunun fısıltılarını bastırır.

Sessizlik, Rabbini duyacağın yegâne mekândır.”

Dünyanın sesi çoktur: Haberler, düşünceler, nefsin oyunları, şeytanın fısıltıları…

Ama Hakk’ın sesi sadece sessizlikten doğar.

İçinde bir bahçe varsa, o bahçeye diken değil, gül dik.

Kirli düşünceler değil, tesbih taneleri gibi saf niyetler serp.

Nefs ve Gönül Arasında Bir Bahçe

Ey insan…

Gönlün, Allah’ın nazargâhıdır.

O’na layık olmayan hiçbir şeyi oraya koyma.

Kin, kibir, haset, dünya arzusu…

Bunlar diken gibidir.

Gönül bahçesi dikenle dolarsa, orada ne gül açar ne de kuşlar öter.

İbn Atâullah el-İskenderî Hazretleri şöyle der:

“Kalp, Hakk’ın nazar ettiği yerdir.

Onu dünya necasetinden temizle ki, ilâhî nazar orada karar kılsın.

Gönül bir gül bahçesidir; oraya zikir ek, tefekkür serp.”

Ve Gazzâlî Hazretleri buyurur:

“Nefsini terbiye etmeden, hiçbir ibadet seni Hakk’a ulaştıramaz.

Terbiye, ancak tevekkülle ve tefekkürle olur.

Nefsi aç bırak, ruhun doysun.

Dünya susunca, ahiret konuşur.”

Ey nefsiyle mücadele eden dost, bil ki bu bahçe, içsel bir çilenin meyvesidir.

Gül kolay açmaz.

Toprağın altında aylarca bekler.

Soğuk geçer, rüzgâr eser.

Gül kabuğunu kırmadan önce sabreder.

Sen de sabret…

Çünkü sabır, gönlün meyvesidir.

Ve sabırla bekleyen kalbe, ilâhî kokular gelir.

Bir Gül Kokusu Yeter

Bazı yürüyüşler uzun sürmez.

Ama içte öyle çok şey değiştirir ki…

Dergâh bahçesindeki bir gülün kokusunu duymak, bazen bin kitap okumaktan fazladır.

Çünkü o koku, doğrudan ruhuna konuşur.

Sana seni hatırlatır.

Unuttuğun bir kelimeyi, bir hissi, bir duayı getirir.

Ve işte o an…

Söz biter. Akıl susar.

Sadece kalp kalır.

O kalp ki, Rabbini ararken aslında O’nun tarafından aranandır.

Sen yürürsün ama asıl yürüyen O’dur.

Sen koklarsın ama asıl kokuyu veren O’dur.

Mevlânâ ne güzel der:

“Ey can! Gül arıyorsan, dikenle sınanmayı göze al.

Çünkü aşk, çileyle kokar.

Ve gül, ancak kanayan parmaklara açılır.”

Bu bahçe, sadece bir mekân değil.

Bir haldir.

Bir hâlet-i ruhiye…

Sükûtun ilimle, sabrın aşkla birleştiği yerdir.

Her çiçek, Allah’ın bir isminin yeryüzündeki yansımasıdır.

Gül, el-Vedûd’dur.

Lâle, el-Cemîl’dir.

Bülbül, el-Habîr’in aşkını anlatır.

Rüzgâr, el-Latîf’in nefesidir.

Ey dost…

Sen de kalbine bir bahçe kur.

Dış dünyanın yıkıcı rüzgârlarına karşı içte bir dergâh inşa et.

Her sabah oraya gir. Her gün biraz sus.

Her gün biraz tefekkür et.

Ve en çok da, her gün bir “amin” bırak o bahçeye.

Gönlünde bir çiçek açsın.

O çiçek, belki bir dua olur.

Belki bir gözyaşı…

Belki de sadece bir huzur hali…

Ama bil ki, ilâhî kokular sadece sükûtla gelen kalplere dokunur.

Ve bu yolda, sana gül kokusundan başka azık gerekmez.